Patrick Riguelle & Band - Sindicato Sonico - Sitting Duck -Filthy Horse - Stef Kamil Carlens Fonnefeesten Prinses Joséphine-Charlottepark Lokeren (07-08-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Fonnefeesten © Rootsville 2022

Na gisteren een uitstap te hebben gemaakt naar Fleurus voor de “Roots Days”, zocht ik het vandaag iets dichter bij huis en trok ik naar de Fonnefeesten in Lokeren, want daar hadden ze een heel gevarieerd programma met een aantal bands die ik zeker aan het werk wou zien.

De Fonnefeesten, voor wie ze niet moest kennen, zijn zowat het kleine broertje van de grotere Lokerse Feesten. Een week lang stadsfestival dus, maar met behoud van de gezelligheid van weleer, toen de “Lokerse” gelijk ze zeggen, nog doorgingen op de Vismarkt. Mooie locatie, prachtige setting met leuk ingerichte eet-en drankstandjes, supervriendelijke medewerkers, goede muziek en vooral ook de wereldvermaarde “Lokerse paardenworsten”. Geen enkel excuus dus om thuis te blijven.

Er stonden op deze derde dag van de feesten zes acts geprogrammeerd en het minste wat men kan zeggen, is dat het zeer gevarieerd was en dat is nog zacht uitgedrukt. Gezien de eerste band al van start ging om 12u30 moest ik er als de kippen bij zijn, vooral om een parkeerplaats te scoren, wat tijdens de feesten niet echt evident is. Al uren voor aanvang stonden de fans van Christoff in groten getale al ongeduldig te wachten. Gelukkig hoefde ik niet in de massa aan te schuiven en nam dus de tijd voor een klein aperitiefje.

Zo vroeg op de dag kan men dit wel bestempelen als een “aperitiefconcert” en dit was weggelegd voor Patrick Riguelle & Band. Riguelle en de zijnen moesten ons leiden langs de Franse wegen met herinneringen aan Montmartre, de dorspleintjes in de Provence waar de locals zich bezighouden met hun spelletje “jeux de boules” ondertussen nippend van de daarbij horende Ricard, kortom een reis begeleid met een repertoire vol parels uit het Franse chansons. Riguelle heeft de afgelopen 5 jaar de weg teruggevonden naar zijn eerste liefde en daar is het album: “Un Premier Amour” van gekomen en in het najaar een tournée langs verschillende Culturele centra met zijn Brel-songs.

Riguelle wordt vergezeld door zijn trouwe compagnons de route pianist Jan Hautekiet en gitarist Chris Peeters, versterkt met bassist Jasper Hautekiet en accordeonist Gwen Cresens. De band begon rustig met ‘Les Vacances De Monsieur Hulot’ van de film van Jaques Tati gevolgd door ‘Mon Oncle’. De door de grote massa minder kende Henry Salvador was ook van de partij met ‘Le Loup, La Biche Et Le Chevalier’ evenals ‘Un Premier Amour’ van Isabelle Aubrey, in een ver verleden ooit winnares van het Eurosong. Mooi samenspel en de stem van Riguelle die zich perfect leent voor dit genre muziek.

Toen was “Monsieur Jacques” aan de beurt, met name Jacques Brel met ‘La Ville s’ Endormait’ en ‘Grand-mère’. Een echte “bal muzette” op zondagmiddag wat nog aangesterkt werd door het gekende Brel lied ‘Rosa’ een beetje Latijnse les. Met ‘Les Playboys’ kregen we er eentje van Jacques Dutronc om met het prachtige ‘Ne Me Quitte Pas’ terug bij Brel te belanden. Riguelle nam ons mee op een trip naar zee met ‘La Mer’ van Charles Trenet om richting einde te fietsen met een opzwepende versie van Brel’s ‘Bruxelles’. Zeer aangenaam optreden waar ik echt van genoten heb. Ik zou zeggen pik zijn Brel-tour mee als die bij jou in de buurt komt, je zal het je niet beklagen.

Als ik zei dat het programma gevarieerd was, dan is het ook zo, want na Patrick Riguelle en zijn band, kregen we Christoff op ons bord. Laat ik nu stellen dat ik al zeker geen fan ben van dat soort muziek, maar als je zag wat een volkstoeloop de man teweeg brengt, dan kan je je wel vragen stellen. De man is duidelijk “The King” van de schlager, tijd voor wat massahysterie, en een reuze polonaise. Echter het is wat het is, maar je kan niet ontkennen dat de man een fenomeen is in het genre. Een echte volksmenner die zijn publiek met zijn brede glimlach en af en toe een wuifhandje naar de fans, perfect weet te bespelen. Zet daar dan een geweldige band achter en dan begin je te begrijpen waarom die volkstoeloop er komt. Fan van het genre zal ik wellicht nooit worden, maar wat Christoff  hier heeft neergezet verdient wel respect. Muzikaal kopte alles als een bus en de show was meer dan professioneel. Niets op aan te merken. Christoff had weer de harten van de fans en het hele plein van de Fonnefeesten veroverd, je zou er bijna “zeven zonden” voor begaan.

Met Sindicato Sonico, werd al even uit een ander, en wat mij betreft, veel beter vatje getapt. Latin Grooves, cumbia, funk, ska, dance en rock 'n roll. Geen vanzelfsprekende combinatie. Maar Sindicato Sonico hebben met hun "Mariachi funk 'n roll" een zeer aanstekelijke sound te pakken.  Tijd dus om met z’n allen snel naar de cocktailbar te lopen, de heupprothese een beetje losser te vijzen en ons klaar te maken voor een heuse FIESTA!! Vamos muchachos y muchachas empezar a bailar !!!!

De band is een bont allegaartje uit verschillende landen denk maar aan Mexico, Honduras, Spanje, België en Cuba en bestaat uit: Rockman Santos (Bas, zang), Ruben Valle (Toetsen, zang), Wouter de Belder "Norteño" (Gitaar), Darwin "mara" Sanchez (zang, trompet), Angelito Calvo (zang, trompet), Loes Minneboe Trompet), Egon Loosveldt (drums) en Gabriel Valeria (Percussie). En jongens wat een knaller was dat !

Carabische toestanden in Lokeren. Er werden menige beentjes gestrekt voor het podium en de coktails gingen vlotjes van de hand. Het was ook moeilijk om de benen stil te houden met songs als ‘Cumbia Sonica’, ‘Into Sindicato’, ‘Me Voy’ of ‘Killing Padrino’. La fiesta baby!! Op tijd een merengue of corrido met de felle blazers en een stevige percussie, het klonk als een klok en de show werd met verve gebracht. Met ‘Chuntarro’ en ‘Marginal’ werd dit geweldig concert afgesloten.

We blijven van stijl veranderen, want na dit tropisch feestje kregen we Sitting Duck op het podium. Deze Gentse eendjes zorgen zonder twijfel voor muzikaal vuurwerk. De hemelse stemmen van de drie zangeressen zorgen voor sprankelende meerstemmige hoogstandjes, gedegen ondersteund door drie ouwe rotten, op gitaar, contrabas en mondharmonica. De band brengt eigenzinnige bewerkingen van parels uit 100 jaar popgeschiedenis, gaande van Nirvana over Robert Johnson tot Destiny’s Child.

We vinden een aantal ouwe bekenden terug zoals Jeffrey Thielens op de harmonica en Tom De Poorter op gitaar. Verder Koen van der Gucht op gitaar, Bert Maris op trompet, Dirk De Schoenmaker aan de sax, Kris de Hooghe aan de drums, Dirk Pluim aan de contrabas en Christophe aan de percussie. De zang wordt verzorgd door Marian Coppieters, Mathilde De Moor en Eva De Compel. Let’s go - Buffalo, buffalo, kwek, kwek, kwek!

Vanaf ‘I Ain’t What You Do’ gekend van Bananarama en Fun Boy Three, wist ik dat dit een fijne gig ging worden. Mooi samenspel en prachtig meerstemmige vrouwenstemmen, het zat snor. Zo ging het ook verder met ‘You Don’t Know My Mind’ van de Red Hot Chili Peppers in een bijna onherkenbare bewerking, maar aangepast aan de stijl van de band en ‘Candy Man’van wijlen Sammy Davis Jr. Wat klonk dat lekker met de blazerssectie en de fijne percussie erbij. Het klinkt super “old school” en de stemmen van de dames met de aangepaste arrangementen doen denken aan de jaren 40 en de befaamde Andrew Sisters. Een hoop heel fijn gekozen en herwerkte covers zoals ‘Black Betty’ waarvan de eerste opname van de hand is van Leadbelly, ‘The Lovecats’ van The Cure of ‘They’re Red Hot’ van Robert Johnson. Maar ook plaats voor eigen nummers zoals het knappe ‘Midsummer Blues’. Knappe prestatie van onze Gentse eendjes !

Nog 2 bands te gaan vanavond te beginnen met mijn goede vrienden van Filthy Horse. De Hamse helden mochten het podium van de Fonnefeesten bestijgen en het vuur aan de welgekende lont steken. De band werd opgericht door Francis van den Broeck samen met Peter van den Broeck en jongster Dries Verhelst. Het idee om rocknummers met een folkjasje te brengen stamt al van de beginperiode. Francis is namelijk liefhebber van dit genre, vooral van de band ‘The Pogues’. Deze invloeden zijn dan ook duidelijk merkbaar in hun muziek.

Om de nummers een juist tintje mee te geven wordt violist Yves De Waele (‘Sons of Sirius’) bij de band betrokken alsook een oude bekende Wouter ‘Little boy’ Verhelst die de trekzak voor zijn rekening mag nemen en Davy van Kerschaver op de banjo. Sterke blazerssectie met Kris Willocx op trompet en Christophe Claessens op de sax. Met “War And Beer” brachten ze al een “fake” schijf uit. Om het kort te zeggen : je neemt een grote “kastrol”, voeg daar wat Pogues bij, een snuifje Flogging Molly en wat Dropkick Murphys en je hebt een goed recept voor deze Filthy Horse, band met het geweldige motto “ It Ain’t A Stallion If The Horse Has No Balls’. Hell Yeah!

En het was er direct boenk op met ‘Beer Wives’ en ‘Sinners Tattoo’. ‘ Lie’ werd opgedragen aan Donald J Trump, wat wel erg toepasselijk was en met de ‘Irish Rover’ kon er al een danske worden geplaceerd. Er was een goede respons van het Lokerse publiek en dat breidde zich gedurende het optreden tot op de laatste rijen. Emotioneel moment toe Francis een hommage bracht aan zijn overleden zoon met ‘Simon Says’, hij had het moeilijk  en ook bij het publiek werd het moeilijk om het droog te houden. Francis makker: “We raise our pint to him !!”.

Toepasselijk hierop was ‘Have A Beer’. Met ‘ The Wild Rover’ werd een zangstonde gebruld  en duchtig in de handen geklapt, ‘Drunken Lullabies’ was er dan eentje van Flogging Molly, trouwens te gast op bij grote broer Lokerse Feesten, ‘Fiesta’ van de Pogues werd dan de start van een groot eindfeest zeker als je hierachter ‘Pog Mo Thoin’ het plein inslingert. Veni, vidi, vici… The Horsemen hadden het weer voor elkaar gebracht en trakteerden ons nog op een uitsmijter met het welgekende ‘Dirty Old Town’ van The Pogues.

Grote naam om de avond af te sluiten met Stef Kamil Karlens & Band, die ik op de laatste editie van Blues Peer al mocht bekijken. Stef is de eerste bassist van dEUS en het brein achter Zita Swoon. Een topmuzikant die van alle markten thuis is en ook in de blues . Vandaag echter niet. De man schrijft het merendeel van zijn nummers zelf en weet af en toe een fijne cover er tussen te gooien.

Stef en band speelden zowat een gelijkaardige set als in Peer. Er werd stevig tempo gemaakt met af en toe tijd voor een rustpauze. Naar gewoonte bracht hij ook een ode aan Yasmine met het knappe ‘Empty World’ en een cover van een “bekende Belgische band” duidende op Zita Swoon met ‘My Heart Belongs To Someone Else’ en ’New Town’.

Fijne optreden vond ik en zeer aangenaam om volgen en dat vonden ook de talrijke gebleven bezoekers die het zich allemaal lieten welgevallen. Deze lange dag werd later afgesloten met een Dj set van Shoarma Sound System, maar toen was bibi al ribbedebie…. Morgen staan we hier weer. See you guys !!

Marcel